آسفالت های سطحی (حفاظتی)

برای اجرای آسفالت سطحی با کیفت مناسب، کیفیت قیر امولسیون و مصالح باید با مقادیر استاندارد مطابقت داشته باشد.

آسفالت های حفاظتی انواع مختلفی را شامل می گردد که کمترین و ساده ترین آن از قیر پاشی ساده و معمولی(فوگ سیل) تا پخش چند لایه مصالح و قیر راشامل میگردد. هر کدام از این روش های کیفیت مختلفی را دارا میباشند و از عملکرد مختلفی برخوردار هستند.

آسفالت های حفاظتی یا سطحی، یکی از انواع مختلف کاربردهای قیر و مصالح سنگی است که ضخامت آنها کمتر از بیست و پنج میلیمتر می باشد و به همین دلیل جزء لایه باربر روسازی راه محسوب نمی‌شود و تنها نقش حفاظتی دارند. این نوع آسفالت ها برای همه رویه های جاده ای قابل استفاده است به این آسفالت ها اغلب پوشش آب بند نیز گفته می شود.

آسفالت های سطحی که به صورت تک لایه باشند را چیپ سیل می نامند. با پاشیدن قیر امولسیون و غلطک زدن آن صورت می پذیرد در صورت تکرار به صورت چند لایه این فرایند برای بار دوم و سوم با مصالح هر دفعه کوچکتر و ریزتر انجام می گیرد.

اندود آب بندی ساندویچی تکنیک جدیدی است که در آن مصالح روی سطح پاشیده می شود و بعد از آن قیر امولسیون ریخته می شود و سپس یک لایه دیگر با مصالح کوچکتر روی مصالح محکم شده اولی ریخته می شود. در صورت اجرای درست آسفالت های حفاظتی علاوه بر اقتصادی بودن و افزایش طول عمر بیشتر، اجرای آسان تر را نیز خواهند داشت.

همه روش های آسفالت های حفاظتی باعث افزایش عمر رویه جاده شده  که هر کدام کار مشخصی را انجام می دهند. آسفالت های حفاظتی بهترین اقدام برای نگهداری در جهت افزایش عمر مفید و خدمت دهی بیشتر یک جاده می باشد.

آسفالت های حافظتی نقش باربری سازه ای را ندارند و برای تعیین میزان باربری سازه از آن صرفه نظر می شود. داشتن درک درست و صحیح از مزایا و محدودیت های روش های استفاده از آسفالت های سطحی اهمیت دارد، شرایط آب و هوایی، جنس و اندازه مصالح توان باربری و وضعیت روسازی باید در انتخاب طراحی و نوع عملیات در نظر گرفته شود.

از کاربردهای آسفالت سطحی میتوان به موارد ذیل اشاره کرد و بایستی مورد توجه قرار گیرد.

• برای زنده کردن لایه های فرسوده، رویه هوازده و عریان شده از آسفالت های حفاظتی یک یا چند لایه استفاده می شود.

• آسفالت سطحی باید از لحاظ اقتصادی برای تمامی فصول و از لحاظ سبک و سنگین بودن ترافیک مورد بررسی قرار گیرد.

• تامین یک لایه ضد آب که باعث جلوگیری از نفوذ رطوبت به لایه های زیرین شود حائز اهمیت است.

• در آسفالت های قدیمی که دارای ترک های سازه ای و ترک های حرارتی می باشند استفاده از آسفالت های سطحی باعث توقف یا کاهش  سرعت رشد ترک ها شده و امکان سرویس دهی روسازی را تا زمان بازسازی و اجرای روکش فراهم می کند.

• رویه آسفالت هایی که به علت قیرزدگی یا سایش سنگدانه ها، سطح صاف و لغزنده پیدا کرده اند با استفاده از مصالح سخت و تیز گوشه  قابل اصلاح هستند تا به سطحی با اصطکاک مناسب برسند.

جهت استفاده از آسفالت های سطحی، سطح زیرین باید از نظر سازه ای سالم باشد و بستری محکم و مناسب داشته باشد و قشر اساس و زیر اساس از عملکرد مناسبی برخوردار باشد.

• مواد قیری محلول مشکلات زیست محیطی ایجاد می کنند در صورتی که قیر امولسیون مشکلات زیست محیطی ندارد.

• در هنگام اجرای عملیات نیازی به گرم کردن قیر با دمای بالا نیست.

• در قیاس قیرهای محلول، مقاومت چسبندگی و مقاومت خود را سریعتر به دست می آورد.

• خطر آتش سوزی که هنگام استفاده از قیر محلول وجود دارد را از بین می برد.

• از قیرهای امولسیون می توان با مصالح خیس و مرطوب هم  استفاده شود.

• پس از اجرا، مقاومت لازم و کافی در مقابل رطوبت را داشته باشد.

• در شرایط آب و هوایی مختلف، دچار قیر زدگی و یا عریانی نشود.

• در طول مدت زمان اجرای عملیات، ویسکوزیته مناسب برای پاشیدن و پوشش کافی مصالح را داشته باشد.

• پس از عمل آوری و غلطک زنی، مصالح باید محکم به سطح چسیبیده و از جدا شدن آن جلوگیری کند.

 

در شرایط معمولی، امولسیون های تندشکن مناسب ترین قیر در جهت واکنش سریع با مصالح و عمل آوری در مدت زمان کم است و هنگامی که بار ترافیکی سنگین باشد نیز از قیرهای امولسیون تندشکن اصلاح شده با پلیمر استفاده میشود.