آسفالت گرم اختلاطی است از قیر گرم و سنگدانه های خرد و دانه بندی شده به همراه فیلر که آن را در کارخانه آسفالت و در حالت گرما گرم در شرایط معین و حرارت مشخص و تعریف شده باهم ترکیب شده حاصل میگردد و در همان حالت گرم بر روی سطوح مانند بیس و ساب بیس و یا رویه های بتنی حمل و پخش و پروفیله و کوبیده می شود.
نسبت ترکیب این مواد با همدیگر به کاربرد و نوع مصرف و ضوابط طراحی آن بستگی دارد. همچنین ضخامت لایه ای هم که قرار است اجرا شود در این ترکیب موثر است از خصوصیات آسفالت گرم دوام طولانی و توان باربری و سرعت عمل آن در عبور ترافیک می باشد بیشتر از 90 تا 95 درصد وزن مخلوط آسفالتی را مصالح سنگی شامل میگردد. از آزمایش مارشال و براساس استاندارد ASTM D1599 برای تهیه طرح آسفالت استفاده میگردد.
استفاده از آسفالت گرم هیچ گونه محدودیتی در راه های مختلف ندارد. از آسفالت گرم در ساخت رویه راه ها و فرودگاه ها و پشت بام های ساختمان ها استفاده می شود.
آسفالت به فرانسوی به معنی قیر هم بکار میرود اما در کشور ما منظور از آسفالت بتن آسفالتی است که از واژه ای از یونان باستان گرفته شده است.
برای ایجاد عایق رطوبتی و حفاظت از پشت بام ساختمان می توان از این محصول استفاده کرد هرچند آسفالت برای سقف ساختمان دوام بیشتر دارد اما وزن آن نسبت به ایزوگام و قیر و گونی بیشتر است قیر مورد استفاده در بتن آسفالتی و آسفالت گرم بایستی قیر خالص باشد که ناشی از ته نشینی نفت خام در برج تقطیر حاصل میگردد و باید تا درجه حرارت 175 کف نکند قیرهای مورد استفاده در ایران قیرهای با درجه نفوذ و یا ویسکوزیته گرید یا PG هستند شرایط آب و هوایی محل اجرا مهمترین عامل در انتخاب نوع قیر است مثلاً قیر با ویسکوزیته بیشتر(با درجه نفوذ کمتر) برای محورهای با ترافیک سنگین تر و آب و هوای گرم و قیر با ویسکوزیته کمتر (درجه نفوذ بیشتر) برای بار ترافیک سبک و آب و هوای سرد پیشنهاد میشود.
لایه های مختلف آسفالت در روسازی راه به ترتیب از بالا به پایین بشرح ذیل میباشند:
الف: آسفالت رویه(Topka)
این قشر در تماس مستقیم با بارهای وارده ناشی از عبور وسایل نقلیه است و تحت تاثیر عوامل محیطی و جوی قرار دارد این لایه علاوه بر اینکه بایستی تحمل بار وارده را داشته باشد بلکه باید در مقابل اثرات جوی مانند گرما و یخبندان و تغییرات درجه حرارت نیز پایدار باشد و علاوه بر آن بایستی یکنواخت و عاری از هرگونه موج و ترک و یا قیرزدگی باشد.
مصالح سنگی در این لایه ریزتر و درصد قیر آن بالاتر است و فضای خالی بین سنگدانه های آن بیشتر است ضخامت این لایه براساس طراحی روسازی راه محاسبه می شود.
حداکثر قطر مصالح سنگی در این لایه از 5/9 تا 19 میلیمتر تغییر میکند.
میتوان بمنظور بالا بردن دوام این لایه و بهبود مقاومت آن از نوعی آسفالت به نام ماستیک(SMA) درشت دانه با مصالح سنگی صدر در صد کسته و با دانه بندی گسسته همراه با فیلر زیادتر استفاده نمود.
ب: آسفالت سرد(Binder)
این لایه بین لایه رویه و قشر زیراساس یا اساس قیری(درصورت وجود) قرار میگیرد.
دانه بندی آن درشتر از آسفالت توپکا بوده و مقدار قیر آن نیز کمتر است در این لایه ماکزیمم اندازه مصالح سنگی بین 19 میلیمتر تا 5/37 میلیمتر قرار دارد.
برحسب محاسبات تهیه طرح روسازی لایه بیندر ممکن است در دو لایه اجرا شود و ضخامت آن براساس طراحی روسازی جاده تعیین میگردد.
ج: اساس قیری(Black Base)